Η γκαρσόνα
Τούντας Παναγιώτης
    
H πιο καλή γκαρσόνα είμαι ‘γω
γιατί με τέχνη όλους τους κερνώ
κι αυτοί μου λένε μάνα μ’ τι ’σαι συ
γλυκιά γκαρσόνα φέρε μας κρασί
  Στα πεταχτά μοιράζω τις μισές
  στο πιάτο κι ο μεζές, μαρίδα και τυρί
  τότε κι αυτοί μου δίνουν πουρμπουάρ
  τούς λέγω ορεβουάρ, και φεύγουνε στουπί
 
Πουλάω κρασί οκάδες με μεζέ
χωρίς ποτέ να δίνω βερεσέ
κι όταν αρχίσω τις γλυκές ματιές
μεθάνε τότε όλοι τρεις φορές
  Στα πεταχτά...
 
Κι όταν μου πει κανείς πως μ’ αγαπά
πληρώνει τρεις φορές τη μιαν οκά
Τού βάζω μέσα στο κρασί νερό
και τον ταράζω στο λογαριασμό
  Στα πεταχτά...		 Eski fotoğraflar
    

Bir fincan kahvenin kırk yıllık hatırı
Elbet var demiş büyükler
Sulanmış akşam üstü bahçelerinde
Dostluk kokan kahveler içmişler
  Arıyorum nerde o bahçeler
  Dostluk dumanıyla tütsülü geceler
  Kaybetmeyin o fotoğrafları
  Kaybolan dünümün son yadigarları

Yok artık her gün son seferde geçerken
Tüm yalıları selamlayan kaptan
Ya da ince bir tebessümle balıkçıdan
Küçücük paketini alan madam
  Ah çok mu zor karşıki komşuya
  Serin sabahlarda bir günaydın demek
  Ah çok mu zor eve dünüşlerde
  Yoldan geçenlere iyi akşamlar demek

Karanlıkta kaybolmuşsa eğer zaman
Yoksa aşk için konuşmaya bir an
Utanırsam eğer bir gün ağlamaktan
Düş olup akarım camlardan
  Arıyorum nerde o bahçeler...